Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Μια σταγόνα έφτανε να ξεδιψάσει,
Τα κουρασμένα λιβάδια της σκέψης σου
Ένα χάδι ανεπαίσθητο χανόταν ανάμεσα στα τσίνορα
Με τη φορά του καιρού κυλούσε το παγωμένο δάκρυ
Κι ύστερα γινόταν γκρίζο σύννεφο στον ουρανό
Τόσο εύκολα ενθουσιάζεσαι, όσο εύκολα ξεχνάς
Ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος ο βίος σου
Άλλοτε πετρώδης και βίαιος, άλλοτε γαλήνιος
Σαν τα όνειρα μιας καλοκαιρινής νύχτας
Μοιάζει πέπλο λευκό η συγχώρεση
Απλώνεται σαν χιόνι απαλό στις ψυχές
Ένα αεράκι η αγάπη δροσίζει τα φυλλώματα της καρδιάς
Κι εξαφανίζεται έτσι ήσυχα όπως ήρθε
Παρόλα αυτά συνεχίζεις να ονειρεύεσαι
Παραμένεις πιστός ακόλουθος της ανθρώπινης φύσης σου