Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Στην πόλη που απ΄ τις γρίλιες ξενυχτά
Βδομάδα σκοτεινή συννεφιασμένη
Στο στήθος κάτι έξαφνα σκιρτά
Χορεύει η ερημιά συνεπαρμένη
Σαν ήλιος που διστάζει να φανεί
Στα σύννεφα κρυμμένος που δακρύζουν
Μια αχτίδα του δραπέτευσε στη γη
Κι οι δρόμοι οι υγροί τώρα χρυσίζουν
Η τόλμη κι η αρετή μιας λυγερής
Βασίλισσας που ξέμεινε από θρόνο
Ανάσες θέλει η μάχη της σιωπής
Για να σταθείς αλώβητος στο χρόνο
Στην πόλη που απ΄ τις γρίλιες ξενυχτά
Βδομάδα σκοτεινή συννεφιασμένη
Στο στήθος κάτι έξαφνα σκιρτά
Χορεύει η ερημιά συνεπαρμένη
Σαν ήλιος που διστάζει να φανεί
Στα σύννεφα κρυμμένος που δακρύζουν
Μια αχτίδα του δραπέτευσε στη γη
Κι οι δρόμοι οι υγροί τώρα χρυσίζουν
Η τόλμη κι η αρετή μιας λυγερής
Βασίλισσας που ξέμεινε από θρόνο
Ανάσες θέλει η μάχη της σιωπής
Για να σταθείς αλώβητος στο χρόνο