Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Είμαστε αμφορείς αναμνήσεων,
διάφανα δοχεία φυλακισμένων ονείρων
ποτάμια πόθων ξέχειλα
πλάι σε απάτητους όρκους,
που όμως καταλήγουν στην αποβάθρα
της πεζής καθημερινότητας.
Τι ωστόσο έχουμε καταφέρει;
Να αγγίξουμε μια σπίθα αστεριών χωρίς να
καούμε;
Να βαδίσουμε κόντρα στο κύμα της
μανιασμένης θάλασσας,
ένα κρύο δειλινό του Δεκέμβρη;
Να στολίσει τα μαλλιά μας ένα ανθάκι
μυγδαλιάς,
που σκόρπισε ο μπάτης;
Άραγε ξέρουμε να αγαπάμε
όσο αφόρητα μισούμε;
.jpg)