Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Χάνεται η στιγμή, σβήνει τα χνάρια της το άπειρο
Τα γέλια, τις χαρές, το φως της πανσελήνου
Όλα τα φυλακίζει ο χρόνος
Ακόμα και τους όρκους, που δώσαμε σε μια ερημική παραλία
Όταν σιγοτραγουδούσαν τ' αστέρια έναν παλιό σκοπό
Και άφριζε η θάλασσα σαν λάβα ηφαιστείου...
Τα λεπτά περνούν αδειάζει η κλεψύδρα
Τα όνειρα, οι πόθοι, όσα αγαπήσαμε και νοσταλγήσαμε
Γνέφουν απ' την προκυμαία ενός πλοίου π' όλο φεύγει
Ξεχνώντας μας πίσω, αδύναμους, να κουνάμε το μαντήλι
Στους φόβους,
Να καρτερούμε ακόμα την πρώτη άνοιξη,
την πρώτη ανάσα...