Έσύ που τύλιξες μικρός, το χρόνο με κουβάρια
κι η μύτη σου ζαχάρωσε, και έφτασε ψηλά
Τώρα στις μύτες περπατάς, και μόνος παίζεις ζάρια
μια ανάσα μόνο σου 'μεινε, μα εσύ δεν την κρατάς.
Έσυ που μόνος έσκαβες, το λάκκο σου με φτυάρια
τα χνώτα σου μυρίζανε, χρυσάφι και νερό
Τώρα παρέα κολυμπάς, μαζί με τ' άλλα ψάρια
και στο τηγάνι έπεσες, στο λάδι το καυτό.
Έσυ που από πάνω σου, ξεσκόνιζες τ' αστέρια