Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Είμαστε αμφορείς αναμνήσεων
Διάφανα δοχεία φυλακισμένων ονείρων
Ποτάμια πόθων ξέχειλα πλάι σε απάτητους όρκους
Που όμως καταλήγουν στην αποβάθρα
Της πεζής καθημερινότητας
Τι ωστόσο έχουμε καταφέρει;
Να αγγίξουμε μια σπίθα αστεριών χωρίς να καούμε;
Να βαδίσουμε κόντρα στο κύμα της μανιασμένης θάλασσας
Ένα κρύο δειλινό του Δεκέμβρη;
Να στολίσει τα μαλλιά μας ένα ανθάκι μυγδαλιάς,
Που σκόρπισε ο μπάτης;
Άραγε ξέρουμε να αγαπάμε όσο αφόρητα μισούμε;
Είμαστε αμφορείς αναμνήσεων
Διάφανα δοχεία φυλακισμένων ονείρων
Ποτάμια πόθων ξέχειλα πλάι σε απάτητους όρκους
Που όμως καταλήγουν στην αποβάθρα
Της πεζής καθημερινότητας
Τι ωστόσο έχουμε καταφέρει;
Να αγγίξουμε μια σπίθα αστεριών χωρίς να καούμε;
Να βαδίσουμε κόντρα στο κύμα της μανιασμένης θάλασσας
Ένα κρύο δειλινό του Δεκέμβρη;
Να στολίσει τα μαλλιά μας ένα ανθάκι μυγδαλιάς,
Που σκόρπισε ο μπάτης;
Άραγε ξέρουμε να αγαπάμε όσο αφόρητα μισούμε;