Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Πόσο μου χει λείψει εκείνος ο δρόμος
Με τα ακονισμένα σκαλοπάτια
Και τα λαξευτά καλντερίμια
Πάνω του είχα αφήσει ένα τελευταίο χαμόγελο,
Ένα τελευταίο δάκρυ πριν τον αποχωρισμό,
Πριν να χαθεί για πάντα ΄κείνο το ανέμελο παιδί
Μέσα στο τραχύ σώμα ενός μεσήλικα
Που και που επιστρέφω νοερά σ΄ εκείνο το μέρος
Κρύβομαι για να γλιτώσω απ΄ την ασχήμια και το φθόνο
Αφήνομαι να με παρασύρει το κυνηγητό
Κι όλα τα παιχνίδια που καταστρώναμε,
Στα ανήσυχα εφηβικά απογεύματα
Ξεχνάω το διάβασμα,
Για να κυλιστώ στον αχό της τρυφερότητας και της ξεγνοιασιάς
