Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Πόσο μου χει λείψει εκείνος ο δρόμος
Με τα ακονισμένα σκαλοπάτια
Και τα λαξευτά καλντερίμια
Πάνω του είχα αφήσει ένα τελευταίο χαμόγελο,
Ένα τελευταίο δάκρυ πριν τον αποχωρισμό,
Πριν να χαθεί για πάντα ΄κείνο το ανέμελο παιδί
Μέσα στο τραχύ σώμα ενός μεσήλικα
Που και που επιστρέφω νοερά σ΄ εκείνο το μέρος
Κρύβομαι για να γλιτώσω απ΄ την ασχήμια και το φθόνο
Αφήνομαι να με παρασύρει το κυνηγητό
Κι όλα τα παιχνίδια που καταστρώναμε,
Στα ανήσυχα εφηβικά απογεύματα
Ξεχνάω το διάβασμα,
Και να που επιστρέφω στη βαριά, νωχελική πολυθρόνα
Αναπολώ τα περασμένα, δίχως εξόδους διαφυγής,
Δίχως άλλα ταξίδια χαράς κι αστεία νεφελώματα
Η λήθη βλέπεις έκανε καλά τη δουλειά της
Κι ο χρόνος αμείλικτος δεν ξαπόστασε στιγμή
Λες και ήθελε να εξαντλήσει όλη του την οργή
Τώρα μετράω ένα - ένα τ΄ αστέρια που αργοσβήνουν
Πάνω στα μονότονα βράδια
Πλάι στην άσβεστη μυρωδιά του βασιλικού…
Νίκος Κ. Παπακώστας
*Για όσους σε πείσμα του χρόνου παραμένουν παιδιά…
Δρόμος - Τρύπες
Στίχοι - τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας
Μπορείτε να βρείτε τον Ρόδινο δρόμο και στο facebook:
https://www.facebook.com/rodinosdromos/
https://www.facebook.com/rodinosdromos/
Μας ακούτε ζωντανά μέσα από τη σελίδα του Τραγουδοποιός.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου