Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Τα φύλλα τρέμουν μπροστά στη θέα του καλοκαιριού
Που σβήνει το
απόβραδο
Πόσα αντίο έχεις πει;
Πόσα γιατί τριγυρνούν στην παγωμένη
σου σκέψη
Τι έχει μείνει να θυμίζει εκείνο το ζεστό δειλινό
Που
κοιτούσες τον ήλιο κατάματα
Μήπως σου γνέψει κάποιο κρυφό του μυστικό
Θυμάσαι
που χάιδευες τη θάλασσα απαλά
Σαν την πιο αγνή ερωμένη;
Καθώς το
κύμα σου φιλούσε τα χέρια
Σε μια ένδειξη ευγνωμοσύνης
Όλα χάνονται σιγά-σιγά το σκοτάδι μεγαλώνει
Τα παιδιά έχουν ξεκινήσει για
το σχολείο
Όλα παίρνουν το δρόμο τους