Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Χάνεται η στιγμή, σβήνει τα χνάρια της το άπειρο
Τα γέλια, τις χαρές, το φως της πανσελήνου
Όλα τα φυλακίζει ο χρόνος
Ακόμα και τους όρκους, που δώσαμε σε μια ερημική παραλία
Όταν σιγοτραγουδούσαν τ' αστέρια έναν παλιό σκοπό
Και άφριζε η θάλασσα σαν λάβα ηφαιστείου...
Τα λεπτά περνούν αδειάζει η κλεψύδρα
Τα όνειρα, οι πόθοι, όσα αγαπήσαμε και νοσταλγήσαμε
Γνέφουν απ' την προκυμαία ενός πλοίου π' όλο φεύγει
Ξεχνώντας μας πίσω, αδύναμους, να κουνάμε το μαντήλι
Στους φόβους,
Να καρτερούμε ακόμα την πρώτη άνοιξη,
την πρώτη ανάσα...
Φεύγει και προσπερνάει η ίδια η ζωή
Γλιστράνε σαν άμμος από τα δάχτυλα των χεριών οι ομορφιές
Μα περιμένουμε ακόμα να φανεί ο καλός εαυτός
Να μας τραβήξει από το τέλμα, να κάνει όσα δεν κάναμε...
Μύρισε καλοκαίρι,
Θαρρείς με μιας όλα παραδόθηκαν στην αύρα του
Κάποιοι ετοιμάζουν τις διακοπές τους,
Κάποιοι σημαδεύουν νησιά στο χάρτη
Κι εμείς χαμένοι στον βυθό των σκέψεων
άραγε ποια άγκυρα να μας δένει πίσω;
Ιούλιος κι ο άνεμος
Στίχοι - μουσική: Λουδοβίκος των ανωγείων
Μπορείτε να βρείτε τον Ρόδινο δρόμο και στο facebook:
Μας ακούτε ζωντανά μέσα από τη σελίδα του Τραγουδοποιός.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου