Παράξενο φέτος το Πάσχα [Νίκος Παπακώστας - Ρόδινος δρόμος]

Κείμενο: Νίκος Παπακώστας

---

Παράξενο φέτος το Πάσχα δε νομίζεις;

Με τυλίγει πιο πολύ από άλλες φορές η νοσταλγία, σ' αυτό το δυστοπικό παρόν. Ιδιαίτερα η νοσταλγία των παιδικών μου χρόνων, αν κι έχω περάσει κατά τι, εδώ και χρόνια την δεκαετία των πρώτων αντα. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα ευλαβής. Ωστόσο αυτές τις μέρες ήταν απ' τις λίγες φορές, που ήθελα να παρακολουθήσω τα Θεία μυστήρια και τη Θεία Ευχαριστία, το τροπάριο της Κασσιανής, την τελετή της αποκαθήλωσης του επιταφίου. "Ιδού ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου". Φέτος ήθελα, πιο πολύ από άλλη φορά, να βρεθώ στην Αγιά Μαρίνα, ή στην Αγία Παρασκευή αργότερα, να ακολουθήσω την πορεία και το αντάμωμα των επιταφίων στη μεγάλη πλατεία, να δω τη μάνα να βάφει τα πασχαλινά αυγά Μεγάλη Πέμπτη και να ξαναγίνουν τα μάγουλά μου από τη λαχτάρα πιο κόκκινα από αυτά. Να περιμένω με αγωνία να φανεί ο νονός με την λαμπάδα κι ας ξέρω πως ο πατέρας μου είχε αγοράσει από πριν αυτήν που από καιρό λαχταρούσα, κάνοντας τη μάνα μου να μπήγει τις φωνές, γιατί για ακόμα μια φορά θα κατέληγα με δυο λαμπάδες. Τι δύσκολο που είναι να μένεις παιδί…

Φέτος το Πάσχα μου λείπει πιο πολύ, ίσως γιατί συνειδητοποίησα πραγματικά το νόημά του, έξω απ' τις γραφές και τα λιβάνια. Ίσως γιατί αυτή η φυλακή είναι πιο δυνατή τελικά. Μου λείπουν ακόμα και οι πένθιμες καμπάνες την Μεγάλη Παρασκευή, τα Γιαννιώτικα κουλουράκια που έφτιαχνε η μάνα μου το Μέγα Σάββατο κι ας είχε χρόνια να τα φτιάξει, καθώς και η μυρωδιά της μαγειρίτσας που δραπέτευε απ΄ την μισάνοιχτη κατσαρόλα και απλωνόταν διάχυτη σε όλο το σπίτι. Μου λείπουν οι φίλοι της εφηβείας, που βγαίναμε μετά την Ανάσταση να τσουγκρίσουμε αυγά και να πάμε τη γνωστή βόλτα της αγυρτείας. Μου λείπουν οι μαζώξεις των τελευταίων χρόνων στην πρασιά, Κυριακή του Πάσχα, εκεί που ξορκίζαμε τη φτήνια και εξωραΐζαμε τον πόνο κάτω από την επιγραφή "Όλοι οι καλοί χωράνε". 

Μάνα μου μάνα - Χρύσανθος

Νίκος Γκάτσος - Χριστόδουλος Χαλάρης

Πάσχα είναι η γιορτή της άνοιξης λίγο πριν το Μάη, το βασίλειο της ελπίδας, της συντροφικότητας, η νίκη απέναντι στο φόβο και το σκοτάδι, το πέρασμα στην αιωνιότητα μέσω του θανάτου, συντροφιά με ένα ποτήρι κρασί, κόκκινο όπως οι παπαρούνες. Ας μη χάσουμε αυτά τα στοιχεία στον προθάλαμο του ζοφερού μέλλοντός μας. Ας αντιμετωπίσουμε το "Καθένας μόνος" με παρέα μας τη νοιάξη, που είναι η ακλόνητη δύναμη της ύπαρξης. 

Ίσως να μην αναστηθήκαμε ακόμα γιατί δεν έχουμε πεθάνει…

Καλή Ανάσταση!!!
Νίκος Κ. Παπακώστας

Μπορείτε να βρείτε τον Ρόδινο Δρόμο και στο facebook: 
https://www.facebook.com/rodinosdromos/

 

---

Μας ακούτε ζωντανα μέσα από τη σελίδα του Τραγουδοποιός.GR http://tragoudopoios.gr/
https://www.facebook.com/tragoudopoios