Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Μια σταγόνα έφτανε να ξεδιψάσει,
Τα κουρασμένα λιβάδια της σκέψης σου
Ένα χάδι ανεπαίσθητο χανόταν ανάμεσα στα τσίνορα
Με τη φορά του καιρού κυλούσε το παγωμένο δάκρυ
Κι ύστερα γινόταν γκρίζο σύννεφο στον ουρανό
Τόσο εύκολα ενθουσιάζεσαι, όσο εύκολα ξεχνάς
Ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος ο βίος σου
Άλλοτε πετρώδης και βίαιος, άλλοτε γαλήνιος
Σαν τα όνειρα μιας καλοκαιρινής νύχτας
Μοιάζει πέπλο λευκό η συγχώρεση
Απλώνεται σαν χιόνι απαλό στις ψυχές
Ένα αεράκι η αγάπη δροσίζει τα φυλλώματα της καρδιάς
Κι εξαφανίζεται έτσι ήσυχα όπως ήρθε
Παρόλα αυτά συνεχίζεις να ονειρεύεσαι
Παραμένεις πιστός ακόλουθος της ανθρώπινης φύσης σου
Μια σταγόνα χόρευε αργά στο δέρμα,
Οι φλέβες παλλόταν στο ρυθμό της βροχής
Ρυάκια πάθους ξεχείλιζαν σαν κόκκινο κρασί του πόθου
Δεν έχεις τίποτ΄ άλλο να προσμένεις
Παρά μόνο να κερδίζεις με κόπο την ύστερη μέρα
Η απουσία τυλίγει το κορμί
Αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι της
Κι εσύ δέσμιος σε μια στέρηση συναισθημάτων
Ζητάς ένα τίποτα να καλύψει τα κενά σου
Έστω κι αν αυτό θα είναι η εφήμερη ευτυχία ενός φιλιού
Που θα αγγίξει τις άδειες γωνιές της ψυχής
Σαν θρόισμα φύλλων ενός ακόμη μονότονου απογεύματος
Σε ανάστροφες πορείες οδηγεί η πυξίδα σου
Σε μια σκυταλοδρομία χωρίς αρχή και τέλος…
Νίκος Κ. Παπακώστας
Το παράπονο
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μπορείτε να βρείτε τον Ρόδινο δρόμο και στο facebook:
https://www.facebook.com/rodinosdromos/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου