Τα μπλε σπιτάκια με τα άσπρα δωμάτια
Με τις ελιές που ισκιώνουν την αυλή
Και τις φτέρες να σκεπάζουν τα τοιχώματα
Μέρα με τη μέρα μου λείπουν όλο και περισσότερο
Στο σιωπηλό αυτό καλοκαίρι
Βλέπεις εκεί σκόρπισα τις πιο ανόθευτες στιγμές
Τα πιο ανέμελα απογεύματα
Γεμάτα παιχνίδι και σκιρτήματα
Καθώς ο έρωτας θέλησε από νωρίς
Να με υποβάλει στα φρικτά του βασανιστήρια
Τα συλλογίζομαι πότε-πότε…
Κάθε που με τυλίγει η νοσταλγία,
Η γλυκιά μελαγχολία της απουσίας,
Η αγωνία του παρόντος
Αναζητώ μέσα σ΄ αυτά ένα γέλιο,
Μια ζεστή κουβέντα,
Τις εικόνες που ξέχασα πίσω…
Αυτά τα σπίτια δίπλα στη θάλασσα
Αχ αυτά τα σπίτια…
Άραγε υπήρξαν ποτέ;
Ή απλός τα ονειρεύτηκα σε μια έξαψη της ψυχής
Τότε που ο νους πάλευε σαν καρυδότσουφλο
Στα κύματα της ζωής
Προσπαθώντας ματαίως να βρει μια σανίδα σωτηρίας
Για να κρατηθεί,
Σ΄ αυτόν τον μισερό κόσμο
Σαλεύουν τα ματόκλαδα,
Το βλέμμα καρφώνεται στον πολυέλαιο
Άλλη μια μέρα στο σιδερένιο κουτί
Άλλη μια μέρα γεμάτη σημειώσεις επάνω στο πακέτο
Όπως κάναν οι παππούδες που φυλάκισε το παρελθόν
κρατώντας στο χέρι ένα μισοάδειο ποτήρι
Κι όμως ταξιδεύω…
Συνεχίζω να ταξιδεύω…
Πρέπει να φτάσω απέναντι…
Νίκος Κ. Παπακώστας
Ταξίδι - Φατμέ
Στίχοι - Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μπορείτε να βρείτε τον Ρόδινο δρόμο και στο facebook:
Μας ακούτε ζωντανά
μέσα από τη σελίδα του Τραγουδοποιός.GR
#Ραδιόφωνο
στο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου