Κείμενο: Ελισάβετ Παρασκευοπούλου
Είσαι 17 κι αποκτάς καψούρα με τον ψηλό μελαχρινό που κάθεται στο μπροστινό θρανίο. Όμως εκείνος δεν καταλαβαίνει κι εσύ δεν πρόκειται να του το πεις ποτέ, ποτέ, ποτέ... Ακούς τραγούδια για έρωτες ανεκπλήρωτους ξανά και ξανά. Απολαμβάνεις αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να κλαις. Δεν το λες λύπη. Σε ζωντανεύει και δηλώνει την αδικία που σου έδωσε η ζωή. Αυτή η αδικία είναι που σε θρέφει και συνεχίζεις να τσιτάρεις τα ηχεία σε κάθε επανάληψη των τραγουδιών. Κάπως έτσι η χαρμολύπη κυβερνά τα εσωτερικά σου μέχρι η εξάντληση να σε βρει ξάπλα στο κρεβάτι, μέσα στο σκοτάδι, την ώρα που στέλνεις στην κολλητή το 385ο μήνυμα. Έχεις αντέξει την μαζοχιστική αυτή παράνοια για ώρες. Αντέχεις. Άλλωστε ποιο από τα υπόλοιπα προβλήματά σου μπορεί να συγκριθεί με αυτό; Είσαι 17.
Είσαι 17 κι αποκτάς καψούρα με τον ψηλό μελαχρινό που κάθεται στο μπροστινό θρανίο. Όμως εκείνος δεν καταλαβαίνει κι εσύ δεν πρόκειται να του το πεις ποτέ, ποτέ, ποτέ... Ακούς τραγούδια για έρωτες ανεκπλήρωτους ξανά και ξανά. Απολαμβάνεις αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να κλαις. Δεν το λες λύπη. Σε ζωντανεύει και δηλώνει την αδικία που σου έδωσε η ζωή. Αυτή η αδικία είναι που σε θρέφει και συνεχίζεις να τσιτάρεις τα ηχεία σε κάθε επανάληψη των τραγουδιών. Κάπως έτσι η χαρμολύπη κυβερνά τα εσωτερικά σου μέχρι η εξάντληση να σε βρει ξάπλα στο κρεβάτι, μέσα στο σκοτάδι, την ώρα που στέλνεις στην κολλητή το 385ο μήνυμα. Έχεις αντέξει την μαζοχιστική αυτή παράνοια για ώρες. Αντέχεις. Άλλωστε ποιο από τα υπόλοιπα προβλήματά σου μπορεί να συγκριθεί με αυτό; Είσαι 17.
Είσαι 27. Έχεις μόλις χωρίσει από μια σχέση που είχε κρατήσει χρόνια. Οι κολλητές σε έχουν πάρει να βγείτε έξω. Σου λένε να πιεις, θα νιώσεις καλύτερα. Αν και δεν το συνηθίζεις αρχίζεις να κατεβάζεις τις γουλιές από το κοκτέιλ που είχες παραγγείλει πιο γρήγορα από ότι συνήθως. Σου αρέσει που ευφραίνει το κεφάλι σου. Αρχίζεις να μιλάς. Λόγος χειμαρρώδεις, ανεπιτήδευτος, πλήρης πίκρας και σαρκασμού. Οι φίλες υποστηρίζουν, κάποιες φορές διακόπτοντας κι άλλες σιωπούν καταλαβαίνοντας την ανάγκη για μονόλογο. Η ώρα κοντεύει μεσάνυχτα και κάπου εκεί το lounge bar μεταμορφώνεται, σαν άλλη σταχτοπούτα, σε ελληνάδικο (γιατί το mainstream ελληνικό πουλάει πιο πολλά ποτά μετά τις 12). Τα λόγια που πριν λέγανε τον πόνο κάποιου Εγγλέζου τώρα ξεκάθαρα λένε "είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα".
Κοιτάζεις τις φιλενάδες κι ένας κόμπος σου κλείνει το λαιμό. Συνειδητοποιείς ότι κλαις παρόλο που δεν σου αρέσει το τραγούδι.
"Άλλη μια ήττα, μη μου πεις στα είπα, η αγάπη είναι φωτιά" και οι φίλες δίπλα στη σιωπή. Ο κόμπος ανεβαίνει επικίνδυνα προς τα πάνω, με τη μορφή των ποτών που είχες κατεβάσει. Τουαλέτα, κάποια σου κρατάει τα μαλλιά, κάποια δίνει χαρτομάντιλα και μια άλλη, έτσι γιατί πάντα υπάρχει κάποιος στον κόσμο του, φτιάχνεται στον καθρέφτη. Επιστροφή στη θέση και το επόμενο είναι η χαριστική βολή. "Κοίτα να μαθαίνεις, πως είναι να πεθαίνεις".
Φεύγετε. Σε φέρνουν σπίτι. Δεν άντεξες πάνω από τρία τραγούδια. Ξεφτίλα. Είσαι 27. Είναι Σάββατο και αύριο πρέπει να πας στη δουλειά. Το αφεντικό των 500 € αποφάσισε ότι θέλει να του "χαρίσετε" ακόμη μια απογραφή. Και πολλά ήταν τα τρία...
Είσαι 37. Κοιτάζεις το δαχτυλίδι που πρέπει να του επιστρέψεις. Ευτυχώς τελείωσε πριν ορίσετε ημερομηνία γάμου. Το ανήθικο υποκείμενο που σε μάγεψε με τα ψέμματα του. Αυτά που τα κατάπινες αμάσητα γιατί ήσουν λίγο πριν την ημερομηνία λήξης. Όλες με οικογένεια, όλες με παιδιά, με σπίτια που τα Χριστούγεννα μοσχοβολάνε κουλουράκια. Όλες με τα παιδιά τους άρρωστα σήμερα, που πήρες τηλέφωνο για ένα ποτό παρηγοριάς το βράδυ. Αν είχες πάρει από χθες ίσως να μπορούσαν να το είχαν κανονίσει με τον άντρα τους. Συγνώμη που δεν ήξερα ότι θα χώριζα σήμερα για να ειδοποιήσω από χθες. Κανονίζεις τελικά με έναν παιδικό φίλο...
"Ναι, ρε, εννοείται ότι μπορώ. Θα κρατήσει τα παιδιά η γυναίκα μου".
Σαν να τις νιώθεις λίγο τώρα τις φιλενάδες. Πάτε σε ταβέρνα. Θέλεις κρασί αλλά όχι ξεροσφύρι. Το στομάχι, πλέον, θέλει φαΐ για να αντέξει τα οινοπνεύματα. Μιλάς κι εκείνος κουνάει το κεφάλι. Ακούει ή όχι δεν έχει σημασία. Είναι εκεί για να σου τσουγκρίσει το ποτήρι. Ψέλνουνε τα λόγια του Τσιτσάνη κι εσύ ταυτίζεσαι...
"πέντε χρόνια 'συ με τυραννάς, δεν με στεφανώνεις με γελάς"
Και βάζεις κρασί, αλλά δεν δακρύζεις. Αυτά τα παλιά κομμάτια σε τυραννάνε γλυκά και τα αντέχεις. Έχουν αλμύρα αλλά όχι από δάκρυα.
"και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε, ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα..."
Τι είχαμε, τι χάσαμε. Σε αυτήν την ηλικία έχεις χάσει ακόμη και ανθρώπους. Ποια καψούρα τώρα. Είσαι 37 και όχι δεν έληξες.
Είσαι 47, είσαι 57, είσαι 67...
Ερώτηση 1: Σε ποια ηλικία σταματάει η καψούρα; Αν τελικά παύει κάποτε, μέχρι να το κάνει, ο καλύτερος σύμμαχος της είναι τα τραγούδια που την υμνούν.
Ερώτηση 2: Κλαις με αλλόγλωσσα καψουροτράγουδα; Εγώ δεν έτυχε να γνωρίζω κανέναν που να το έχει κάνει. Άραγε υπάρχουν;
Ερώτηση 3: Θα δώσουμε σε αυτήν την κατηγορία τραγουδιών τα εύσημα που τους αξίζουν;
Έχουν τόσο αλλοιωθεί από την περίοδο που πέρασαν κακοποιημένα σε μουσικούς χώρους κάκιστης ηχητικής απόδοσης, τον καιρό των παχιών αγελάδων, που πολύ αμφιβάλω. Αξίζει, παρ' όλα αυτά, να δοθεί μάχη γι' αυτά. Η συγκίνηση δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο και αυτά τα τραγούδια, σαν μελό ταινία της δεκαετίας του '60, μιλάνε στην καρδιά του λαού. Είτε πονάς, είτε χαίρεσαι...
Κοιτάζεις τις φιλενάδες κι ένας κόμπος σου κλείνει το λαιμό. Συνειδητοποιείς ότι κλαις παρόλο που δεν σου αρέσει το τραγούδι.
"Άλλη μια ήττα, μη μου πεις στα είπα, η αγάπη είναι φωτιά" και οι φίλες δίπλα στη σιωπή. Ο κόμπος ανεβαίνει επικίνδυνα προς τα πάνω, με τη μορφή των ποτών που είχες κατεβάσει. Τουαλέτα, κάποια σου κρατάει τα μαλλιά, κάποια δίνει χαρτομάντιλα και μια άλλη, έτσι γιατί πάντα υπάρχει κάποιος στον κόσμο του, φτιάχνεται στον καθρέφτη. Επιστροφή στη θέση και το επόμενο είναι η χαριστική βολή. "Κοίτα να μαθαίνεις, πως είναι να πεθαίνεις".
Φεύγετε. Σε φέρνουν σπίτι. Δεν άντεξες πάνω από τρία τραγούδια. Ξεφτίλα. Είσαι 27. Είναι Σάββατο και αύριο πρέπει να πας στη δουλειά. Το αφεντικό των 500 € αποφάσισε ότι θέλει να του "χαρίσετε" ακόμη μια απογραφή. Και πολλά ήταν τα τρία...
Είσαι 37. Κοιτάζεις το δαχτυλίδι που πρέπει να του επιστρέψεις. Ευτυχώς τελείωσε πριν ορίσετε ημερομηνία γάμου. Το ανήθικο υποκείμενο που σε μάγεψε με τα ψέμματα του. Αυτά που τα κατάπινες αμάσητα γιατί ήσουν λίγο πριν την ημερομηνία λήξης. Όλες με οικογένεια, όλες με παιδιά, με σπίτια που τα Χριστούγεννα μοσχοβολάνε κουλουράκια. Όλες με τα παιδιά τους άρρωστα σήμερα, που πήρες τηλέφωνο για ένα ποτό παρηγοριάς το βράδυ. Αν είχες πάρει από χθες ίσως να μπορούσαν να το είχαν κανονίσει με τον άντρα τους. Συγνώμη που δεν ήξερα ότι θα χώριζα σήμερα για να ειδοποιήσω από χθες. Κανονίζεις τελικά με έναν παιδικό φίλο...
"Ναι, ρε, εννοείται ότι μπορώ. Θα κρατήσει τα παιδιά η γυναίκα μου".
Σαν να τις νιώθεις λίγο τώρα τις φιλενάδες. Πάτε σε ταβέρνα. Θέλεις κρασί αλλά όχι ξεροσφύρι. Το στομάχι, πλέον, θέλει φαΐ για να αντέξει τα οινοπνεύματα. Μιλάς κι εκείνος κουνάει το κεφάλι. Ακούει ή όχι δεν έχει σημασία. Είναι εκεί για να σου τσουγκρίσει το ποτήρι. Ψέλνουνε τα λόγια του Τσιτσάνη κι εσύ ταυτίζεσαι...
"πέντε χρόνια 'συ με τυραννάς, δεν με στεφανώνεις με γελάς"
Δεν με στεφανώνεις
Στίχοι - μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Τραγούδι: Ιωάννα Γεωργακοπούλου
Και βάζεις κρασί, αλλά δεν δακρύζεις. Αυτά τα παλιά κομμάτια σε τυραννάνε γλυκά και τα αντέχεις. Έχουν αλμύρα αλλά όχι από δάκρυα.
"και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε, ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα..."
Τι είχαμε, τι χάσαμε. Σε αυτήν την ηλικία έχεις χάσει ακόμη και ανθρώπους. Ποια καψούρα τώρα. Είσαι 37 και όχι δεν έληξες.
Είσαι 47, είσαι 57, είσαι 67...
Ερώτηση 1: Σε ποια ηλικία σταματάει η καψούρα; Αν τελικά παύει κάποτε, μέχρι να το κάνει, ο καλύτερος σύμμαχος της είναι τα τραγούδια που την υμνούν.
Ερώτηση 2: Κλαις με αλλόγλωσσα καψουροτράγουδα; Εγώ δεν έτυχε να γνωρίζω κανέναν που να το έχει κάνει. Άραγε υπάρχουν;
Ερώτηση 3: Θα δώσουμε σε αυτήν την κατηγορία τραγουδιών τα εύσημα που τους αξίζουν;
Έχουν τόσο αλλοιωθεί από την περίοδο που πέρασαν κακοποιημένα σε μουσικούς χώρους κάκιστης ηχητικής απόδοσης, τον καιρό των παχιών αγελάδων, που πολύ αμφιβάλω. Αξίζει, παρ' όλα αυτά, να δοθεί μάχη γι' αυτά. Η συγκίνηση δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο και αυτά τα τραγούδια, σαν μελό ταινία της δεκαετίας του '60, μιλάνε στην καρδιά του λαού. Είτε πονάς, είτε χαίρεσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου