Τα τραγούδια των γηπέδων!

Κείμενο: Ελισάβετ Παρασκευοπούλου

Τρία στοιχεία φτιάχνουν έναν απολαυστικό ποδοσφαιρικό αγώνα: καλός καιρός, γκολ, τραγουδιάρα κερκίδα. Μάλιστα, μερικές φορές, που δεν έχει κάτι σημαντικό να σου προσφέρει το παιχνίδι, γυρνάς στη γωνία των τρελών που χοροπηδάνε και παρακολουθείς αυτούς να τραγουδούν για την αποκαλούμενη, εν χορό, "τρέλα" τους. Ξέρουν καλά οι χοροπηδούντες, ανά την ελληνική επικράτεια, να συνταιριάζουν λόγια με ρυθμούς και να φτιάχνουν συνθήματα που ξεσηκώνουν. Κυρίως όταν το μουσικό τους χαλί είναι κομμάτια που όλοι αγαπάμε.

Τι θα έχεις αν πάρεις τα "Καβουράκια" του αείμνηστου Τσιτσάνη και βάλεις ένα κύπελλο που περιμένεις να κατακτηθεί …
Αυτό που όλοι τραγουδούσαμε το καλοκαίρι του 2004: "Σήκωσε το, το γ……νο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω".

Ελλάδα - Καβουράκια

Από τα αγαπημένα των ελληνικών γηπέδων. "Είμαστε αλάνια", που τραγουδιέται με τις αρχικές δύο λέξεις απαράλλαχτες μιας και όλοι τους τυγχάνουν αλάνια, αλλά και το "Απόψε στις ακρογιαλιές" που καλεί τους πάντες να "νιώσουν πως είναι η ζωή κι όλα τα ωραία , μες στη σκεπαστή" (για τους μη γνωρίζοντες "σκεπαστή" = η σκεπασμένη θύρα 21 των φανατικών οπαδών τις ΑΕΚ στο κατεδαφισμένο πλέον γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας).

ΠΑΟ - Είμαστε Αλάνια

Εξίσου δημοφιλής είναι και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Από το "Ας αρχίσουν οι χοροί " που συνήθως συνοδεύεται με στίχους που αφορούν τον αντίπαλο και τον χαρακτηρίζουν με επίθετα… σκωπτικού προσανατολισμού και τη "Συννεφούλα" που εμφανίζεται πιο σπάνια άλλα πάντα εντυπωσιάζει, μέχρι το απόλυτο γηπεδικό, τον "Καραγκιόζη". Ο ρυθμός του "Καραγκιόζη" έχει ντύσει συνθήματα διαχρονικά, αλλά ενδείκνυται και για σχολιασμό της επικαιρότητας. Όταν πριν μερικά χρόνια σε αγώνα κυπέλλου του Π.Α.Ο.Κ με τον Άρη, παίκτης του δικέφαλου αποβλήθηκε παίρνοντας δεύτερη κίτρινη κάρτα στη διαδικασία των πέναλτι (!), οι οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ γέννησαν το σύνθημα

 "Π.Α.Ο.Κ σ’ αγαπώ , Π.Α.Ο.Κ είσαι ο ένας, κόκκινη στα πέναλτι δεν έφαγε κανένας".

 ΠΑΟΚ - καραγκιόζης 

Τα λόγια είναι αυτά που προσδίδουν το πάθος. Το αφήγημα είναι πάνω κάτω το ίδιο σε όλα τα γήπεδα. Η ομάδα είναι ναρκωτικό, ζωή, αγάπη, τρέλα. Εξυμνείται το χρώμα και το έμβλημα. Εμφανίζονται ψυχίατροι, κλινικές και φάρμακα που μάταια προσπαθούν να τους γιατρέψουν αλλά δεν. Σε κάθε ευκαιρία τονίζεται η πίστη στην ομάδα και το πόσες αποστάσεις και χιλιόμετρα καλύπτουν για να είναι δίπλα της κάθε στιγμή. Όλα αυτά, βέβαια, τα έχουν διδαχθεί από παιδιά και συνεχίζουν την τρέλα μεγαλώνοντας. 

 ΗΡΑΚΛΗΣ - Ο πιο καλός ο μαθητής

Φυσικά δεν ξεχνιέται ποτέ και η αέναη μάχη με την αστυνομία. Ο "Λευτέρης", "Ο πιο καλός ο μαθητής", τα "Τρίγωνα Κάλαντα" (που δεν περιορίζονται στην εορταστική περίοδο), το "Κόκκινο φουστάνι", το "Πότε θα κάνει ξαστεριά", "Ντιρλαντά", "Πω πω πω Μαρία" και μπορώ να συνεχίζω για ώρα απαριθμώντας τα ελληνικά κομμάτια που ντύνουν γηπεδικά συνθήματα.

ΑΕΚ - Αμερικάνικα

Χωρίς καμία διάθεση να αδικηθεί κάποιο από τα παραπάνω πολυαγαπημένα μας, κανένα από αυτά δεν ξεπερνά σε δημοφιλία, αλλά και διαχρονικότητα τη δημιουργία του Μίκη. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς και τόσες είναι και οι παραλλαγές του συνθήματος σε όλα τα είδη και χρώματα. Σαν οπαδός που είμαι, τους νιώθω για το περίσσιο πάθος. Σαν φίλαθλος, συχνά απορώ με την ικανότητα τους να χαλάνε αυτό που αγαπάνε. Ο γηπεδικός ήχος της παιδικής μου ηλικίας ερχόταν κυρίως από την τηλεόραση. Ακόμη και τώρα όμως όταν ακούω εκείνη τη μελωδία του Μίκη κάνω ησυχία μέσα μου. Την συνταιριάζω με το καρδιοχτύπι το γρήγορο. Λα λα λα λα, λα λα λα λα , λα λα λα λα λα λα λα λα. Ακούγεται μέχρι εκεί;

ΑΡΗΣ - Είμαστε δυο, είμαστε τρεις