Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Έμαθε μόνος να γυρνά σε πιάτσες και πλατείες
Μια ζωή ανώνυμος μα τόσο συμπαθής
Έλεγε πάντα γελαστός τις ίδιες ιστορίες
Κι ήταν σχεδόν αδύνατο ποτέ να κουραστείς
Τα μάτια του γυαλίζανε σαν έβλεπε καράβια
Να φτάνουνε απέναντι με κάτασπρα πανιά
Οι γκρίζες αναμνήσεις του, ζωντάνευαν τα βράδια
Μα πριν εικόνες γίνουνε χανόταν στο νοτιά
Δεν έχω νέα να σου πω περάσαν τόσα χρόνια
Απ΄ όταν παίζαμε κι οι δυό μικροί στις γειτονιές
Σβήσαν αγάπες κι όνειρα τσιγάρα σε μπαλόνια
Κι εμείς σκορπίσαμε ξανά σαν ζάρια στις γωνιές
Ο άνθρωπος του κάβου
Μουσική - στίχοι: Χάρις Αλεξίου
Μας ακούτε ζωντανά μέσα από τη σελίδα του Τραγουδοποιός.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου