Κείμενο: Τζιάτζιου Μαρία
Το kaffe κλείνει
απόγευμα στις εφτά ακριβώς. Η ώρα είναι 18:35, καλοκαιρινή μέρα, ζεστή, ο, τι
πρέπει για βόλτα σε τούτη τη μεσαιωνική, γερμανική πόλη με το πολύ πράσινο και τους αργούς
της ρυθμούς.
Τα
τραπεζοκαθίσματα έξω στο αίθριο είναι ήδη δεμένα, εγώ συμμαζεύω κάτι ψιλά στην
κουζίνα και το αφεντικό μου "κάνει ταμείο", όταν ξαφνικά εμφανίζεται
στην πόρτα μια γνωστή κυρία, πελάτισσα του μαγαζιού. Η ίδια είναι Ισπανίδα αλλά
χειρίζεται και μιλάει τη γλώσσα των Γερμανών όπως και τη μητρική της. Σε
άπταιστα γερμανικά λοιπόν και με ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο, καλησπερίζει και
ζητάει συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας.
-Έχω εδώ
κοντά ένα ραντεβού και θα μείνω μόνο λίγο, ίσα να κρατήσω κάποιες σημειώσεις.
Αν δημιουργώ πρόβλημα, παρακαλώ, πείτε μου, θα πάω πιο κάτω να πάρω τον καφέ
μου.
Ο κυρ-κάπελας
εδώ, ένας τύπος κάπως πολύ κοντός, με λίγα παραπανίσια κιλά, ολίγον...ίσως και
πολύ, νευρικός, από κείνους που δεν τους χωράει ο τόπος, είναι τόσο τσιγκούνης
μαζεύει και μετράει τα λεφτά του ίσα με δέκα φορές τη μέρα που αν μπορεί ακόμα
και να κλέψει λεφτά, θα το κάνει ελαφρά τη καρδία! και το φραγκοkiller που του
'χουνε κολλήσει οι γνωστοί, είναι υπερβολικά λίγο για να περιγράψει τη σχέση
του με το χρήμα, τέλος πάντων. Ο, τι κινείται μπορεί να το ερμηνεύσει ως μάρκο.
Οπότε, η μάρκο-κυρία, όχι, δε θα του φύγει, έστω κι αυτή την ώρα που
ετοιμάζεται να κλείσει στα γρήγορα για να προλάβει τους φίλους του που
παρακολουθούνε κάπου ένα pre game σε αγώνα του mundial ο οποίος όπου να 'ναι αρχίζει...
Υπέρμετρα
περιποιητικός της προσφέρει θέση, ενώ ταυτόχρονα τη στολίζει με τους πιο
άσχημους χαρακτηρισμούς στα ελληνικά. Εκείνη που δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα,
συνεχίζει να χαμογελάει και να ευχαριστεί, επιλέγοντας το πατάρι του μαγαζιού
ως το πιο ήσυχο μέρος για να εργαστεί. (Μας είναι γνωστό δε πως είναι δασκάλα
σε ισπανόφωνο σχολείο κι επιπλέον προσφέρει μαθήματα κατ' οίκον.)
Το
εκνευρισμένο αφεντικό μου πάει κι έρχεται ανάμεσα στα τραπέζια, μαζεύει και μου
φέρνει λερωμένα τραπεζομάντηλα, μια ξεχασμένη κούπα, καναδυο ξερά φύλλα απ' το
φυτό εσωτερικού χώρου και πάει κι έρχεται κι απευθυνόμενος στην κυρία λέει,
λέει... "Ωραία ώρα διάλεξες μωρή -μπιπ- μην έρθω πάνω και σου -μπιπ- και
θα χάσω τη σέντρα για σένα παλιο-μπιπ-" και δως του μπιπ και σταματημό δεν
είχε το ακατάλληλο δια τους ανηλίκους... Κι αφού της έδωσε το χρόνο να βολευτεί, ανέβηκε στο πατάρι να της πάρει
παραγγελία. Εκείνη ζητάει έναν γαλλικό. Αμάν! Για έναν τόσο φθηνό καφέ τον
καθυστερεί; Ποιος είδε το θεό! "Sofort παλιό-μπιπ, sofort".
Ο, τι
πρέπει να ακούσει εκείνη το λέει στα γερμανικά, ο, τι -με τίποτα- δεν πρέπει να καταλάβει, στα ελληνικά. Της κάνει κι ένα δήθεν αστείο, γελάνε λιγάκι μαζί κι έρχεται να
πάρει τον καφέ που, αφού έχω ακούσει εγώ την παραγγελία, έχω κιόλας ετοιμάσει,
μπας και τον πιει η γυναίκα και φύγει για να μου αδειάσει κι η χάρη του τη
γωνιά να κλειδώσω την πόρτα και να τελειώσω τις δουλειές μου με την ησυχία μου!
Σαν
κάποιος να του είπε του αφεντικού μου "πες όσο πιο πολλά μπορείς",
άνοιξε το στόμα του και για είκοσι λεπτά τα είπε όλα! Όμως, όλα! Αφού κι εγώ
ακόμα που τον είχα πια συνηθίσει, του λέω "Σταμάτα πια! Έλεος! Τι σου
φταίει; Σου κάνει την τιμή να σε προτιμήσει κι εσύ τόσο αχάριστος; Θα το δεις
το ματς. Κανέναν σεβασμό για τίποτα;" Εντάξει, καλά που του τα είπα. Πήρε
και μένα η μπόρα, ανάθεμα το μουντιάλ του. Και τελικά το ματς μεταφέρθηκε στη
μικρή κουζίνα του kaffe... Πες ο ένας, πες ο άλλος, ξαφνικά, ένας
κεραυνός πέφτει και του ανοίγει το κεφάλι στα δύο! Εγώ έχω μείνει εντελώς
ακίνητη μπροστά του να κρατάω την ανάσα μου. Από πού ήρθε αυτό; Απ' το πατάρι; Αν
άκουσα σωστά, που σωστά ακούσαμε κι εγώ και το αφεντικό μου, η Ισπανίδα κυρία
τον καλούσε πάνω για να τον πληρώσει. Σε... άπταιστα ελληνικά!
Κενό....
Ε ρε γλέντια!!
Ο τύπος ήρθε και
χώθηκε πίσω μου μέσα στο κουζινάκι σαν το νήπιο που το μαλώνει η μαμά του, και
με το δάχτυλο στο στόμα έδειχνε τόσο αστείος και "μικρός" που, μου
ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τα γέλια μου. Απίστευτο! "Άντε παλικαράκι, άντε
τώρα να σε δω με τι μούτρα θα εμφανιστείς μπροστά της" του λέω. "Ρε
την παλιό-μπιπ-, λες να είναι Ελληνίδα τελικά και να μας δουλεύει τόσον
καιρό;" είχε την απορία ο λεγάμενος. "Πού να ξέρω boss, θα το μάθεις
μόνο αν καταφέρεις και διπλώσεις τα μούτρα σου στα δυο κι ανέβεις να
πληρωθείς". Ε μα πια....
Η αλήθεια
είναι πως, απ’ τη μια, τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Απ’ την άλλη… αχ αυτή η άλλη…
Καλά του έκατσε! Μα, η γλώσσα του ήταν πιο μεγάλη κι απ’ τα πόδια του! Την
έσερνε στο πάτωμα κι ύστερα αμόλαγε τις βρομιές όλες! Ε!
Μαζεύει το θράσος του απ’ τα σκουπίδια ο
καλός σου, μαζεύει και το παντελόνι κάτω απ’ την κοιλάρα του, αναπνέει και μια,
έτσι, βαθυστόχαστα, σφίγγεται, σηκώνει και το κεφάλι σαν το φίδι να δώσει και λίγο
μπόι και κάνει να κινήσει. Αυτό όμως είναι μια απόφαση. Κάνω κι εγώ λίγο να τον
σπρώξω. «Να πας εσύ» μου λέει. «Α, φιλαράκι, όλα κι όλα. Κάτι μας λες φοράς
παντελόνια, αληθεύει ή φοράς στολή; Εξάλλου, την πατάτα, μόνος σου την
ζεμάτησες»… «Όχι, θα πας» μου λέει. «Όχι, δεν πάω» του λέω. Θα πας δεν πάω, θα
πας δεν πάω, ώσπου ακούγεται η φωνή της Ισπανίδας στα ελληνικά και πάλι. «Κύριε
Α, είμαι βιαστική για το μάθημα. Με περιμένουν. Θα μπορούσα παρακαλώ να πληρώσω;»
Τη στιγμή εκείνη σκέφτηκα πως θα του δώσει μια με το τακούνι να τον φτάσει στο
τέλος της σκάλας με τα πλευρά στα δόντια. Έπεσα όμως πολύ έξω. Η Ισπανίδα μας
έδωσε ένα καλό μάθημα πολιτισμού με την
ευγενέστατη στάση της. Δε λύσσαξε, ούτε όρμησε να του βγάλει τα μάτια όπως θα
έκανε οποιαδήποτε καθώς πρέπει Ελληνίς! Πλήρωσε τον καφέ της, του άφησε
μπουρμπουάρ, ζήτησε και πάλι συγνώμη για το ακατάλληλο τη ώρας και
κατεβαίνοντας μπροστά απ΄ τον πολλά βαρύ που τόση ώρα παρακαλούσε για
συγχώρεση, την άκουσα να λέει άλλη μια φορά στα ελληνικά: «Ξέρετε, μέχρι το
περασμένο έτος ζούσα στην Ελλάδα. Ήμουνα επτά χρόνια εκεί, εργαζόμουνα σε
Ισπανόφωνο σχολείο και στον ελεύθερο χρόνο μου έκανα εντατικά μαθήματα
ελληνικών. Ασχολήθηκα πολύ και με την ιστορία. Έκανα πολλούς φίλους στη χώρα
σας. Οι άνθρωποι εκεί είναι φιλόξενοι κι ευγενικοί, έχουν καλούς τρόπους κι
είναι αξιαγάπητοι. Σέβονται τον συνάνθρωπο, πάνω απ’ όλα. Καλό σας απόγευμα. Δε
θα σας αναστατώσω στο εξής, σας το υπόσχομαι. Καλή συνέχεια Μαρία!».
Από αυτή λοιπόν την περίπτωση που θα έκανε τον
κάθε επιδέξιο αλήτη να σκεφτεί –τουλάχιστον- πριν επαναλάβει κάτι τέτοιο, ότι
ίσως να ‘χει και συνέπειες, ο «κοντός», δεν πτοήθηκε καν! Κι ίσως είναι περιττό
να αναφέρω πως αφού την πήγε ως την πόρτα και γύρισε να μετρήσει τα λεφτά του, της έσουρε άλλα τόσα, ο Σκρουτζ....
Μικρές ιστορίες
μαγαζιών! Λέγομαι Τζιάτζιου Μαρία κι είχα τη χαρά να γνωρίσω το Νίκο Μάρκου προ
ολίγων ετών εντελώς τυχαία, διαδικτυακά, με αφορμή μερικά videos στο κανάλι μου στο YouTube, κάποια απ’ τα οποία,
ίσως και όλα, φιλοξενήθηκαν στο tragoudopoios κατά καιρούς. Μπήκα
απ’ τη μέσα πλευρά στον όμορφο κόσμο της μουσικής, και της πραγματικά
ανθρώπινης προσπάθειας που κάνει ο φίλος μας με όρεξη κι ανιδιοτέλεια, πράγμα
σπάνιο, που εκτίμησα απ’ την πρώτη στιγμή που αντελήφθην ποιες ακριβώς είναι οι
προθέσεις του.
Με επίσης πολύ μεγάλη χαρά δέχτηκα μια πρόταση
συνεργασίας τον τελευταίο καιρό και ορίστε. Και για να ‘μαστε ακριβοδίκαιοι.
Δεν είναι μόνον που στο Νίκο δε μπορείς να χαλάσεις χατίρι, είναι που το ‘χει
κι ο υποφαινόμενος ψώνιο κι ενίοτε εκτίθεται -παρότι ιδιαιτέρας προσοχής χρήζει
η υπερέκθεση (πώς στον ήλιο;) μη σε «κάψει» …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου