... του Δημήτρη Βαβλιάρα!

...του Δημήτρη Βαβλιάρα.

Το όμοιο, ο θάνατος της ζωής.

Άνθρωποι κλεισμένοι μέσα στην ομοιομορφία του όλου, φυλακισμένοι σε μια γενιά που βηματίζει και σκέφτεται με την υποτιθέμενη ύπαρξη της βεβαιότητας. Προσμένουν όλο τον χρόνο ένα δεκαήμερο διακοπών αποδεχούμενοι τον ετήσιο εγκλεισμό τους στη φυλακή που υπηρετούν. Υπεραμύνονται μάλιστα της αποστολής τους αυτής, ταγμένοι ολοφάνερα σε μια ομοιομορφία και παγκοσμιοποίηση που σηματοδοτεί το θάνατο του ανθρώπου και της ελευθερίας του. Σαν να έχει παραλύσει μέσα τους η ατομική επιθυμία, ο πόθος, η λαχτάρα. Σαν να αρνιέται ο άνθρωπος να εργαστεί πλέον πάνω στον εαυτό του, αρκούμενος στη μίμηση και λειτουργώντας εν πλήρη άγνοια νεκρώνοντας τα συναισθήματα του.

Αν κάποια στιγμή οι ίδιοι άνθρωποι βρεθούν σε μια έκθεση ζωγραφικής όπου όλοι οι πίνακες θα είναι ίδιοι, η έκπληξη τους και η δυσαρέσκεια τους θα είναι μεγάλη. Δεν εκπλήσσονται όμως με τον ίδιο τρόπο μιμούμενοι αυτό που τους προστάζει το εκάστοτε σύστημα. Η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στην αμφισβήτηση του πεπρωμένου. Γιατί το πεπρωμένο δεν είναι τίποτα άλλο από φοβικά ένστικτα που έχουν φυτέψει μέσα μας για τον καλύτερο έλεγχο των σκέψεων. Ποιο πεπρωμένο είναι αυτό που μας προγραμματίζει να μένουμε απαθείς όχι μόνο απέναντι στον διπλανό μας αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό; Ο φόβος για το άγνωστο, για το μη ορατό είναι η παγίδα που εγκλωβίζει κάθε όμορφο συναίσθημα. Και ο φόβος αυτός είναι που εξελίσσεται και στοιχειώνει αργότερα και το ορατό. Ακόμη και το όνειρο που είναι μια διέξοδος στο άγνωστο (και επομένως μια μικρή διέξοδος προς την νυχτερινή ευτυχία) προσπαθούμε να το χειραφετήσουμε κάνοντας μια απόπειρα να το εξηγήσουμε σύμφωνα με τους κώδικες της ημέρας.

 

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ως ευδαιμονία την ενέργεια της ψυχής. Και η ενέργεια της ψυχής δείχνει τη δύναμη της επιστρέφοντας από το πραγματικό (αυτό που είναι προς στιγμή ορατό) και οδεύοντας προς το μη πραγματικό (αυτό που φοβόμαστε να ανακαλύψουμε, το άγνωστο). Κάθε τι που δεν διακατέχεται έστω και από μια αφηρημένη επιθυμία είναι ήδη νεκρό. Οι επιθυμίες μας είναι ένα μονοπάτι που ανοίγουμε προς το άπειρο. Και το άπειρο είναι η αθανασία της ψυχής. Οι πόθοι που μας οδηγούν στην αθανασία δεν μπορεί να είναι ομαδοποιημένοι ούτε συγχωρούν την ομοιομορφία μέσα στο σύνολο. Η διαφορετικότητα, η ανοχή και η κατανόηση της μέσα στο σύνολο είναι αυτή που στοχεύει στην εξέλιξη του ανθρώπου. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η θυσία της επιθυμίας, η παραίτηση μας από τους κρυφούς μας πόθους. Η παραίτηση αυτή οφείλεται πολλές φορές στην προσμονή μιας λανθάνουσας υποτιθέμενης θεϊκής λύτρωσης… Η θεϊκή λύτρωση λοιπόν που περιμένουμε είναι η παραδοχή πως παραιτηθήκαμε από τον αγώνα. Παραδεχόμαστε έτσι πως αυτό που βιώσαμε, αυτό που βιώνουμε και αυτό που βλέπουμε είναι μια οπτική ψευδαίσθηση…

Την συντρόφια του καραβιού

Στίχοι - μουσική: Δημήτρης Βαβλιάρας

Τραγούδι: Αργύρης μπακιρτζής 

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από τη σελίδα τον πρώτο - ακυκλοφόρητο δίσκο του Δημήτρη, με τίτλο "Κοίτα μακριά"...