Είναι εργαλείο το λεμόνι, μάγειρα...

Περνούσαμε τυχαία μπροστά απ' το μαγαζί μ' έναν φίλο. Κοιτάζοντας μέσα, είδαμε ζωγραφισμένο στον τοίχο τον Τσιτσάνη! Κανείς μας δεν είπε τίποτα, απλώς μπήκαμε μέσα. Εκείνη την εποχή το μόνο που κάναμε ήταν να τριγυρνάμε από ταβέρνα σε ταβέρνα ψάχνοντας να ακούσουμε ρεμπέτικα και να πίνουμε και "λίγη" ρετσίνα! Στο πάλκο, ο κιθαρίστας γύρω στα 65 κι ο μπουζουκτσής, παππούς, ίσως κοντά στα 80. Στο τέλος της βραδιάς μάθαμε και τ' όνομα του. Μάρκο τον λέγανε...!!! Αφού τελείωσε το παίξιμο ο Μάρκος, ήρθε και μας μίλησε. Μας είπε το παράπονο του. Του πήγανε κάποιοι πιτσιρικάδες για παραγγελιά, μια σελίδα γεμάτη τίτλους τραγουδιών:

- "Να, αυτά θέλουμε να μας παίξεις ", του είπανε.

- Σταματάω, μας είπε, δεν ξαναπαίζω...

 Πραγματικά, το επόμενο βράδυ δεν ήταν εκεί. Εμείς όλο το χειμώνα τον βγάλαμε εκεί, στα "Ρεμπέτικα", πρώην θαλασσινά, κοντά στην καμάρα, ακριβώς πίσω από την ύδρευση. Μπουζούκι έπαιζε πλέον ο μπάρμπα-Κώστας, ο οποίος, ήταν και ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Κιθάρα συνέχιζε ο ίδιος, ο οποίος ήταν και ο νεότερος της ορχήστρας, μιας κι ο μπάρμπα-Κώστας είχε περάσει τα 70.

Εκεί τον περάσαμε το χειμώνα. Ήρθε το καλοκαίρι και το μαγαζί έκλεισε. Εγώ απ' τα τέλη Αυγούστου περνούσα κάθε μέρα για να δω πότε θ' ανοίξει. Έτσι, ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη είδα ανοιχτή την πόρτα και μπήκα μέσα. Ήταν εκεί ο μπάρμπα-Κώστας. Αφού μιλήσαμε λίγο, μου είπε:

- Ρε, Νικολάκη, θες να 'ρθεις να δουλέψεις εδώ σερβιτόρος;

- Δεν την ξέρω τη δουλειά κυρ-Κώστα.

- Δεν πειράζει, για βοηθό σε θέλω, σερβιτόρο έχω επαγγελματία, είναι και συγγενής μου.

Τι να λέμε τώρα. Φυσικά και δέχτηκα. Να είμαι κάθε βράδυ εκεί και ν' ακούω ρεμπέτικα!!! Κι έτσι ξεκίνησα, ημέρα Πέμπτη, σαν βοηθός του σερβιτόρου. Πήγαινα τα ψωμιά, μάζευα κανά ποτήρι... Την επομένη, ημέρα Παρασκευή, την ώρα που έφτασα είδα τον σερβιτόρο νευριασμένο να φεύγει... Μάλωσαν με τον μπάρμπα-Κώστα!!! Κι έτσι ο κυρ-Κώστας με "βάφτισε" σερβιτόρο... την έμαθα γρήγορα τη δουλειά. Το μαγαζί μάζευε κυρίως φοιτητές. Πριν ακόμα βγει ο Σεπτέμβρης γέμιζε κάθε βράδυ! Παρασκευή και Σάββατο, πανικός. Άλλαζαν τα τραπέζια δύο και τρεις φορές. Πήραμε και επιπλέον προσωπικό. Εκτός από τον μάγειρα ήρθαν και δυο κοπέλες, η μία για την κουζίνα και η άλλη έξω μαζί μου στο σερβίρισμα. Φοβερές σκηνές το πρώτο βράδυ! Λέει ο μάγειρας στην σερβιτόρα:

- Το καλαμάρι στο Α2 και το συκώτι στο Δ5.

Με φωνάζει πανικόβλητη:

- Νίκο, ποιο απ' τα δύο είναι το καλαμάρι;

Κι όμως, η "ομάδα" έδεσε καλά και το μαγαζί πάντα γεμάτο. Ο μπάρμπα-Κώστας όμως κάθε μέρα την ώρα που ερχότανε στο μαγαζί, πάντα έβρισκε κάτι να μας κάνει παρατήρηση, να μας φωνάξει! Εμείς από την πλευρά μας κάναμε ότι ήταν δυνατόν για να είμαστε εντάξει και να αποφύγουμε τις φωνές. Κι αυτός... πάντα κάτι έβρισκε!!!

Μια Παρασκευή λοιπόν, αρρώστησε η κοπέλα που δούλευε στην κουζίνα. Μου λέει ο μάγειρας:

- Να πω στον συγκάτοικο μου να έρθει;

- Τι λες ρε 'συ, αυτός είναι λίγο πιο αργός από την καθυστέρηση, πως θα τα βγάλει πέρα σ' αυτόν τον πανικό; (ο συγκάτοικος του μάγειρα ήταν ένας τύπος που σπάνια σηκωνόταν από το κρεβάτι του. Τα είχε όλα δίπλα του, ψυγείο, ραδιόφωνο, θυροτηλέφωνο και μια κονσόλα που ρύθμιζε φώτα και εντάσεις. Εγώ δεν τον είχα δει ποτέ όρθιο!!!). 

Αφού λοιπόν δεν βρέθηκε άλλος, ήρθε ο συγκάτοικος του μάγειρα το βράδυ στο μαγαζί...

- Πρόσεχε του λέει ο μάγειρας, ο κυρ-Κώστας είναι ψείρας με την καθαριότητα, ούτε μαϊντανό δεν θέλει να βλέπει στον πάγκο της κουζίνας...

Εμείς ετοιμαστήκαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μπας και γλιτώσουμε την κατσάδα. Αφού τελειώσαμε την ετοιμασία του μαγαζιού, καθίσαμε σ' ένα τραπέζι περιμένοντας... "τι θα βρει πάλι σήμερα για να γκρινιάξει". Ο νέος "βοηθός", από το φόβο του (τον είχαμε τρομοκρατήσει κι εμείς ίσως λίγο παραπάνω), έμεινε μεσ' την κουζίνα, προσπαθώντας να τα έχει όλα στην τρίχα.

Εδώ να σημειώσω, ότι ένα απ' τα "κουσούρια" του μπάρμπα-Κώστα ήταν ότι είχε πάντα ένα κομμένο λεμόνι στον νιπτήρα της κουζίνας, αντί για τάπα. Μπαίνει στο μαγαζί ο μπάρμπα-Κώστας, λίγο μετά τις οχτώ και αρχίζει την "επιθεώρηση"... Κοιτάζει τα τραπέζια, δε λέει τίποτα! Ανεβαίνει στην αποθήκη να ελέγξει την κάβα. Ε, λέμε με τον μάγειρα, από 'κει θα βρει κάτι να πει! Κατεβαίνει χαμογελαστός!!! Ώρε, σκεφτήκαμε, δεν βρήκε τίποτα να πει!!! Του συστήνουμε και τον νέο βοηθό-συγκάτοικο. Όλα καλά! Καμία παρατήρηση! Ήταν από τις ελάχιστες φορές που συνέβαινε αυτό!!! Μπαίνει και στην κουζίνα... κάτι μας είχε ξεφύγει... ο "βοηθός" είχε πετάξει το ΛΕΜΟΝΙ...

...κι ακούγεται η αγριοφωνάρα του μπάρμπα-Κώστα απ' την κουζίνα:

- Είναι εργαλείο το λεμόνι μάγειρα, δεν το πετάμε!!!