Κείμενο: Νίκος Παπακώστας
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι αλυχτούν οι πόνοι
Αναρίθμητες μικρές περσίδες τρεμοπαίζουν στα μάτια σου
Τα λακκάκια που σχηματίζονται στα μάγουλα,
Μοιάζουν με κρατήρες φεγγαριού
Γίνεται ο κόσμος νήπιο που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι αλυχτούν οι πόνοι
Αναρίθμητες μικρές περσίδες τρεμοπαίζουν στα μάτια σου
Τα λακκάκια που σχηματίζονται στα μάγουλα,
Μοιάζουν με κρατήρες φεγγαριού
Γίνεται ο κόσμος νήπιο που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι αργοσβήνουν οι δυστυχίες
Οδηγείσαι γονατιστός στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
Σηκώνεις κύματα χαράς και φουρτουνιάζεις τις θάλασσες,
Που ξεχνάνε για λίγο τη γαλάζια τους θλίψη
Ο ουρανός φανερώνει σαν πέπλο πολύχρωμο το ουράνιο τόξο
Κι ας μην έχει βρέξει ποτέ,
Γιορτάζει μονάχα την πτώση της πλήξης του
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι γίνεσαι άτρωτος
Περνάς σαν περιστέρι τις συμπληγάδες,
Χωρίς να χάσεις ίχνος απ΄ το φτέρωμά σου
Ο χρόνος θλιμμένος κι αυτός,
Δεν μπορεί πλέον να γιορτάσει παρέα με τη λύπη σου
Ξέρει καλά πως έπαψες να τον υπολογίζεις,
Παύεις να είσαι ικέτης του
Παρά μόνο ρουφάς σαν σκόνη το κάθε του δευτερόλεπτο
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι ανησυχούν οι περισσότεροι
Αγνοούν πόσο ηττημένοι είναι και συμβιβασμένοι μπροστά στο άπειρο
Η ζωή δεν έχει μόνο πράξεις και θυσίες,
Είναι ένα δώρο ακατάδεκτο, για τους λίγους
Τους μυημένους, που ασπάζονται τη δόξα και τη χάρη της
Μια πριγκίπισσα με διάτρητο στέμμα
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι θα περιδιαβείς στο σύμπαν
Τα ανθισμένα περβόλια και τους καρπισμένους κάμπους
Θ΄ αγγίξεις τον ήλιο χωρίς να καείς
Προσκάλεσέ τον σε ένα χορό οι δυo σας
Ένα βαλσάκι στους ήχους μιας λεωφόρου
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι αποδιώχνεις τους πόνους
Σκιάζονται στη θέα της πιο ακριβοθώρητης ύπαρξής σου
Νίκος Κ. Παπακώστας
Μόνο έτσι αργοσβήνουν οι δυστυχίες
Οδηγείσαι γονατιστός στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
Σηκώνεις κύματα χαράς και φουρτουνιάζεις τις θάλασσες,
Που ξεχνάνε για λίγο τη γαλάζια τους θλίψη
Ο ουρανός φανερώνει σαν πέπλο πολύχρωμο το ουράνιο τόξο
Κι ας μην έχει βρέξει ποτέ,
Γιορτάζει μονάχα την πτώση της πλήξης του
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι γίνεσαι άτρωτος
Περνάς σαν περιστέρι τις συμπληγάδες,
Χωρίς να χάσεις ίχνος απ΄ το φτέρωμά σου
Ο χρόνος θλιμμένος κι αυτός,
Δεν μπορεί πλέον να γιορτάσει παρέα με τη λύπη σου
Ξέρει καλά πως έπαψες να τον υπολογίζεις,
Παύεις να είσαι ικέτης του
Παρά μόνο ρουφάς σαν σκόνη το κάθε του δευτερόλεπτο
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι ανησυχούν οι περισσότεροι
Αγνοούν πόσο ηττημένοι είναι και συμβιβασμένοι μπροστά στο άπειρο
Η ζωή δεν έχει μόνο πράξεις και θυσίες,
Είναι ένα δώρο ακατάδεκτο, για τους λίγους
Τους μυημένους, που ασπάζονται τη δόξα και τη χάρη της
Μια πριγκίπισσα με διάτρητο στέμμα
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι θα περιδιαβείς στο σύμπαν
Τα ανθισμένα περβόλια και τους καρπισμένους κάμπους
Θ΄ αγγίξεις τον ήλιο χωρίς να καείς
Προσκάλεσέ τον σε ένα χορό οι δυo σας
Ένα βαλσάκι στους ήχους μιας λεωφόρου
Να χαμογελάς…
Μόνο έτσι αποδιώχνεις τους πόνους
Σκιάζονται στη θέα της πιο ακριβοθώρητης ύπαρξής σου
Νίκος Κ. Παπακώστας
Για το χαμόγελό σου
Στίχοι - μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Μπορείτε να βρείτε τον Ρόδινο Δρόμο και στο facebook:
Μας ακούτε ζωντανα μέσα από τη σελίδα του Τραγουδοποιός.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου