Η χρονιά είχε ξεκινήσει καλά. Παίζαμε μια μέρα σε ένα μαγαζί και συζητούσαμε με άλλα δύο. Θα κάναμε τις μέρες τρεις. Δεν παίζαμε ρεμπέτικα, παίζαμε "έντεχνα". Ήταν η δεύτερη χρονιά που παίζαμε μαζί. Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι τι έγινε, αλλά χάλασαν όλα! Αντί για τρία τα μαγαζιά έγιναν κανένα... διαλύθηκε και το σχήμα... Έτσι έμεινα μόνος μου, να παίζω στο σπίτι. Με έτρωγε όμως μέσα μου. Εδώ εμφανίζεται το: "Του φτωχού τ' αρνί"...
Ένα μαγαζάκι σε μια στοά στη Βαλωρίτου. Την προηγούμενη χρονιά έπαιζε εκεί τις Παρασκευές ένας κιθαρίστας μόνος του (ούτε το όνομα του θυμάμαι τώρα). Μαζευόμασταν πολλοί εκεί και περνούσαμε καλά! Σκέφτηκα να πάω από κει, μήπως και είχανε το τηλέφωνό του. Κι έτσι μια Τετάρτη απόγευμα πήγα... Δυστυχώς το μαγαζί δεν το δούλευε ο ίδιος με πέρσι. Το είχε πάρει μια γυναίκα (ούτε αυτό το όνομα το θυμάμαι). Ρώτησα:
- Πέρσι έπαιζε εδώ ένας κιθαρίστας, μήπως έχετε το τηλέφωνό του;
- Μπα, δεν το ξέρω, γιατί τον ψάχνεις;
- Τον ήθελα για να παίξουμε μουσική...
- Εσύ τι όργανο παίζεις;
- Μπουζούκι.
- Θέλεις να ρθεις να παίξεις εδώ; μπορείς;
- Εγώ μπορώ, αλλά εδώ είχατε πάντα κιθαρίστα.
- Δεν πειράζει, αν θες έλα αύριο να σε ακούσω.
ΠΑΝΙΚΟΣ... Δεν είχε περάσει ποτέ απ' το μυαλό μου ότι μπορεί να έπαιζα ρεμπέτικα σε ταβέρνα. Πήγα σπίτι. Έβγαλα το τετράδιο με τους στίχους. Γύρω στα 25 ολόκληρα κι άλλα τόσα μισά...αυτό ήταν το "ρεπερτόριο μου". Ήρθε κι ο Γρηγόρης (μετά έγινε και τετραδιάρχης στην "ορχήστρα"). Τα βάλαμε κάτω. Έκανα μια σειρά να μοιάζει με πρόγραμμα... ίσχυε πραγματικά αυτό που λένε "άγνοια κινδύνου". Την άλλη μέρα (μαζί κι ο Γρηγόρης για συμπαράσταση) πήγα για "οντισιόν"... Καθόμαστε με την ταβερνιάρισσα. Ξεκινάω να παίζω το "Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά¨του Μάρκου! Στο πρώτο στιχάκι με σταματάει:
- Εντάξει, αν θέλεις έλα αύριο για δουλειά!
Κι έτσι ξεκίνησα...
Χαρά στον δρόμο με τον Γρηγόρη... ώσπου φτάσαμε σπίτι και ξαναείδαμε τα τραγούδια... Λίγα ήταν... τα μαζέψαμε όλα, άντε να ήταν λίγο περισσότερα από εξήντα (μαζί με τα μισά). Τελικά πήγε πολύ καλά όλη η φάση. Έπαιζα κάθε Παρασκευή. Οι πελάτες δεν φεύγανε, Στο τέλος γινόμασταν μια παρέα όλοι. Το μόνο μας πρόβλημα ήταν ότι η ταβερνιάρισσα ήθελε κάποια στιγμή να κλείνει , γιατί το πρωί άνοιγε νωρίς το μαγαζί! Έτσι όταν τελείωνε με το καθάρισμα μου έκανε νόημα και έπαιζα τα δύο τελευταία τραγούδια...
Η διασκευή Κλίντον λοιπόν:
Ήταν οι μέρες που βομβάρδιζαν τη Σερβία. Εγώ είχα αφήσει το μπουζούκι στο σπίτι μιας φίλης και πήγα να το πάρω. Περνώντας απ' την Αριστοτέλους στάθηκα λίγο στη συναυλία που γινόταν για στήριξη στη Σερβία. Τη στιγμή που περνούσα ακούγονταν το "Της αμύνης τα παιδιά". Στο δρόμο, μέχρι να φτάσω στου φτωχού τ' αρνί είχα βάλει λόγια πάνω στη μελωδία του, σχετικά με την "περίσταση". Φτάνω στο μαγαζί. Άδειο! Πρώτη φορά! Ήταν ο κόσμος όλος στη συναυλία. Μετά από λίγο το μαγαζί γέμισε. Η στοά δηλαδή, γιατί τα τραπέζια ήταν στην στοά, μέσα ήταν πολύ μικρό. Κόσμος, φασαρία, συζητήσεις, ένταση. Εγώ παίζω, τραγουδάω, αλλά δεν μ' ακούει κανείς... Αφού πέρασε λίγη ώρα, σηκώνομαι όρθιος και προσπαθώ να ησυχάσω τον κόσμο. Μετά από λίγα λεπτά, πράγματι, σταμάτησαν να μιλάνε και με κοιτούσαν. Να σας πω, τους λέω, στον δρόμο που ερχόμουν έκανα μια διασκευή σε ένα τραγούδι, θέλετε να την ακούσετε; Κι έτσι τους παίζω τη "διασκευή Κλίντον"! Χαμός! Παραλήρημα! Δεν θυμάμαι πόσες φορές το τραγουδήσαμε, αλλά μέχρι το τέλος της βραδιάς, το είχαν μάθει όλοι! Δεν θα πω περισσότερα, σας γράφω τα στιχάκια:
Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία
πως την πατήσαν στη Σερβία τα θηρία
πως τους τη φέραν Γερμανούς και Γάλλους
τους κλεφταράδες τους Αμερικάνους!
Και στο Κόσοβο εκεί
Κλίντον ήρθε η στιγμή
να πληρώσεις τα σπασμένα
τ' άπλυτα τα λερωμένα
η φωλιά σου είναι χεσμένη
κι η βρωμιά σου μ' αρρωσταίνει!
Έλα να δεις τον κόσμο που φωνάζει
τους μισθοφόρους σου πως τους καταδικάζει
θέλουν ειρήνη πάνω στον πλανήτη
δεν τον γουστάρουνε τον Κλίντον τον αλήτη!
Και στο Κόσοβο εκεί
Κλίντον ήρθε η στιγμή
να πληρώσεις τα σπασμένα
τ' άπλυτα τα λερωμένα
η φωλιά σου είναι χεσμένη
κι η βρωμιά σου μ' αρρωσταίνει!
* Όσοι από σας παίζουν μουσική μπορούν να δοκιμάσουν να το παίξουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου