Ηράκλειο, Κρήτη, Αμέθυστος, Χειμώνας γύρω στο 2000. Παίζαμε στο μαγαζί με τον Σωτήρη στην κιθάρα. Καθημερινή χωρίς ιδιαίτερο κόσμο... παράξενο για τα δεδομένα. Σκάει μύτη μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Μεσήλικες. Κάθονται στο δεξί διαγώνιο όπως βλέπω τραπέζι. Αφού τρώνε, έχουν μπει άλλα δυο ζευγάρια. Ξεκινάμε τη βραδιά. Το πρόγραμμα, όπως πάντα! Βαριεστημένα το πρώτο πρόγραμμα για εμένα (απεχθάνομαι την επανάληψη).
- Ρε παλικάρι, θα μας παίξεις την Ευδοκία!
Συνηθισμένο γεγονός, κάθε βράδυ να ζητάνε την ευδοκία...!!!
Απαντώ με απότομο και το ίδιο μάγκικο ύφος:
- Γιατί; Άμα το παίξω, θα το χορέψει κανείς;.......
Αμέσως μετά από τρία δευτερόλεπτα... ένας κρότος σπάει την αμήχανη σιωπή...
Μια πατερίτσα σκάει φαρδιά πλατιά μπροστά στο μικρό πάλκο...
- Η πατερίτσα θα χορέψει για μένα... ακούγεται η φωνή!
Όνειδος...
ξεκινάω να παίζω το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, χωρίς να τολμήσω να ξανακοιτάξω την παρέα....
Μοιραία το βλέμμα όλων πέφτει στην πεσμένη μαγκούρα...
Σκέψεις όσο κρατάει ένα δίστιχο τραγούδι... Στην αρχή: "ποιοι είναι αυτοί... ώχου, πάλι μπλέξαμε... άντε να περάσει η βραδιά κλπ κλπ"
Σκέψεις όσο κρατάει ένα δίστιχο τραγούδι... Στην αρχή: "ποιοι είναι αυτοί... ώχου, πάλι μπλέξαμε... άντε να περάσει η βραδιά κλπ κλπ"
Μαγικά......, κάπου......, δεν τολμώ να πω το μειδίασμα: "Παναγιά μου!!!" στο τέλος (το οποίο έχω συνδέσει με το Νεοέλληνα, Γιάπι της εποχής, απαίδευτο θαμώνα που θέλει να κάνει το κομμάτι του παραγγέλνωντας το "σουξέ"...)
Αφού τελειώνει και η τελευταία συγχορδία... ακούγεται μετά από μια εκκωφαντική σιωπή... (πρέπει να πέρασαν ίσως και δύο λεπτά ειλικρινά... Τα βλέμματα όλων ήταν βουρκωμένα...)
- Ήταν πιλότος, έπεσε το αεροπλάνο και έχασε το πόδι του σε μάχη...
Ένοιωσα τόσο άσχημα...
Δεν τόλμησα να ξαναδώ άνθρωπο τόσο, απάνθρωπα κατηγοριοποιημένο...
Δε μίλησα νομίζω, το βλέμμα μου ζήτησε σιωπηλά την υπέρτατη συγγνώμη, παίξαμε δυναμικά δυο τρία τραγούδια καρδιάς...
Η πατερίτσα έμεινε στη μέση ως φόρος τιμής όλων των παρευρισκομένων...
Μια δυο στιγμές ανάλογα έντονες έχω ζήσει...
Δεν ξανατόλμησα να χλευάσω άνθρωπο για την παραγγελιά του... Ποτέ!
Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει και για ποιόν λόγο κάποιος αγαπάει οτιδήποτε...
Ακόμα σκύβω το κεφάλι όποτε διηγούμαι την ιστορία αυτή...
Την ιστορία μου έστειλε ο Κώστας Τρικάλης
Οι φωτογραφίες είναι από την ταινία του Αλέξη Δαμιανού, Ευδοκία (1971).
Η μουσική είναι του Μάνου Λοΐζου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου